Wszyscy, którzy choć trochę interesują się winem włoskim, wiedzą doskonale, że rodzina Biondi-Santi wyprodukowała pierwsze w historii brunello di montalcino. Co dociekliwsi wiedzą także, że stało się to w 1888 roku, a imię pioniera tego najdoskonalszego wina Toskanii brzmiało Ferruccio. Ale! Każde wielkie wino tego świata musiało zostać przecież w końcu wyprodukowane przez kogoś, kto innych uprzedził. Zasługi Ferruccia Biondi-Santi i jego potomków są o wiele poważniejsze.

Nie jest całkiem wykluczone, że to oni właśnie wyhodowali ów specyficzny, najdoskonalszy klon odmiany sangiovese, znany pod nazwą sangiovese grosso lub po prostu brunello. Z całą pewnością to Biondi-Santim zawdzięczamy fakt, iż klasyczne brunello di montalcino produkowane jest jako odmianowe, stuprocentowe sangiovese (choć kilku producentów powróciło ostatnio do tradycji przedapelacyjnej, zgodnie z którą wspomagano tę odmianę szczepami bordoskimi) – rodzina ta maczała bowiem palce, albo i ręce całe w redakcji przepisów apelacyjnych dla stworzonej w 1968 roku DOC Brunello di Montalcino. W ogóle uświadomić sobie musimy, że choć nazwa „Brunello” funkcjonowała w regionie już w XIX wieku (a niektórzy historycy przekonani są, że nawet już w XIV), aż do lat 50. ubiegłego wieku Biondi-Santi byli jedynymi komercyjnymi producentami tego wina. Nie ma zatem najmniejszej wątpliwości, co do tego, kto stworzył to doskonałe toskańskie wino, kto je ukształtował i kto zapracował na jego dobre imię. Przedłużenie fermentacji i gigantyczny wręcz okres starzenia w dębie (pięć – sześć lat) nadający winom niespotykaną wręcz tężyznę, to pomysły, które wcielił w życie już sam wielki Ferruccio.

(źródło: M. Bardel, Brunello. Wzorzec wiekuisty,, „Czas Wina” nr 86)