Verdejo kontra Pinot Gris

W opisach win skupiamy się niemal wyłącznie na ich aromatach – wiemy, że sauvignony pachną trawą, gewürztraminery płatkami róży a muskaty – nader ordynarnie – po prostu świeżym winogronem.

Ale owoce to nie wszystko! Wnikliwszy analityk dostrzeże jeszcze i takie czynniki jak ciało lub struktura wina (tu wiele zależy od alkoholu i ogólnej ekstraktywności, czyli ile wina znajdziemy w winie), równowaga (tu kwasowość i cukier przede wszystkim), a w czerwonych winach dodatkowo taniczność.

Czy to wszystko? Niekoniecznie! Jest jeszcze pewna subtelna cecha, którą łatwo będzie dostrzec stawiając naprzeciw siebie takie szczepy jak verdejo i pinot gris: idzie o odrzucie czysto dotykowe, jakie wino pozostawia na języku i podniebieniu. Bywają wina z natury lepkie i oleiste, przyklejające się do wnętrza naszej jamy ustnej – choć wytrawne, w dotyku zachowujące się nieco jak wino słodkie. Takie bardzo często bywa właśnie verdejo: bogate, lepkie i mięsiste. Pinot grigio bywa takie jedynie w wyjątkowych okolicznościach: kiedy weźmie je w ręce zręczny badeński winzer i przetrzyma w dębowych baryłkach. Zazwyczaj jednak, w swoich mniej aryjskich wydaniach, pinot grigio prezentuje się lekko i zwiewnie, by nie powiedzieć anemicznie, co okazuje się wielką zaletą wówczas, gdy mamy ochotę użyć wina celem schłodzenia ustroju.